Even genieten

Tussen de bedrijven door even pauzeren op mijn balkonnetje. Vooral zo 's ochtends is het er goed uit te houden.

De buurvrouw hangt de was op. Met dit weer is wassen geen opgaaf. Gisteren mijn beddengoed gewassen, het even in de zon gehangen en 's avonds kon ik er weer op slapen. Met de zalige geur van buiten.

Ik heb dit jaar meer planten dan ooit. Niet alle hosta's hebben gebloeid, maar de Oost-Indische kers begint het nu aardig te doen en sinds deze week heeft een van de buiten overwinterde geraniums eindelijk knoppen.

De selderij is doorgeschoten maar heeft prachtige bloemen. De basicilum heeft het niet gered, maar ik heb nog wel wat peterselie. En de tomaten ... De tomaten hangen zwaar aan het plantje. Het is een wonder dat hij leeft, want na het weekendje Terschelling lag hij als een zielig hoopje verschrompeld op de grond. Veel water en een nieuw stokje erbij, en hij ging dapper verder.


Ik ben niet de enige die van mijn balkon geniet. Met de dag zitten er minder blaadjes aan de Oost-Indische kers en het nieuwe basilicumplantje dat ik vorige week heb gekocht, is kennelijk vannacht 'ontdekt'. Ook daar zijn de blaadjes nu flink van aangevroten. Tja, het is ook wel erg lekker ...

Op eigen vleugels

Gisteren naar Almere geweest - zoals altijd onderweg veel roofvogels gezien. Dat blijft toch genieten ...

Deze hoop ik ook een keer tegen te komen :-)

Vervlogen tijd

Een klein huisje, Falurood met witte kozijnen, ergens op het platteland in Roslagen. Er naast een grote houten schuur in dezelfde kleur rood. In de zomer pioenrozen, in de herfst laaghangende nevel en in de winter – hoe kan het ook anders – sneeuw.

Daar woonden ze, broer en zus, Hugo en Rosa, geboren in 1900 en 1905, tot het moment dat het niet meer ging, ergens eind jaren negentig.

Ze hadden geen elektriciteit, geen stromend water. In bepaalde opzichten zal het een zwaar leven zijn geweest. Maar ze hadden tijd - voor elkaar, voor de ander.

Documentaire van Sveriges Television uit 2002, te zien op Nederland 1

Van ruilen huilen?

Hans Christian Andersen schreef ooit Wat vader doet, is altijd goed. Ik vond het als kind maar een merkwaardig verhaal over een man die met een paard van huis ging en na heel wat keren ruilen met een zak rotte appels thuiskwam, waar zijn vrouw nota bene blij mee was.

In de Dagens Nyheter van 12 juni staat een moderne versie van het sprookje. Een man in Canada is begonnen met een rode paperclip en is nu - een jaar later - eigenaar van een huis ...

Strand

Zand, zand en nog eens zand

Little Utah

Boven de zee

Boven de Terschellinger duinen

Mijmering onderweg

Aan de overkant van het perron stopt een museumloper. Mensen stappen uit. Hollen. Bellen. Lopen op andere mensen af. Een vrouw buigt om een kind in een wandelwagen te begroeten.

Ik ben onderweg naar Terschelling en wacht tot mijn trein vertrekt. Hoewel ik in mijn ‘eigen’ stad ben, heb ik een vakantiegevoel. Misschien dat het komt door het warme weer, maar misschien ook dat het komt doordat ik stilsta bij wat ik zie.

Normaal gesproken ben ik altijd onderweg op de fiets – naar de winkel, naar een afspraak. Nu wacht ik bij de bus, wacht ik bij de trein. Ik heb alle tijd om rond te kijken, alsof ik op vakantie ben en met de ogen van een buitenstaander kijk.

Berenklauwen onderweg versterken het gevoel. Zeeën van berenklauwen – dat herinner ik me van Denemarken vroeger. Samen met stokrozen, kaasjeskruid en eindeloos veel frambozen. Oranjekleurige Fanta en gerookte forel. Knoflookverknettering. Witbrood met maanzaad en rode jam. De geur van gemaaid gras. Benen die aan de bekleding in de auto plakken. Sandalen met sokjes en houten kleppers. Heuvels in de weg die je in je maag voelt.

En zon. In de vakanties van mijn jeugd schijnt altijd de zon.

Dit is overigens Terschelling ... waar ik één keer eerder ben geweest, nl. toen ik 1 was, een van mijn eerste vakanties dus :-)