Det strålar en stjärna . . .

Bij mijn nieuwe fiets kreeg ik twee pakjes sterretjes ... en dat ik sterretjes heb gebrand, is héél lang geleden!

Van het eerste pakje heb ik op eerste kerstdag genoten. Ik was na al die tijd gewoon vergeten hoe mooi ze zijn :-)

Zomaar een veldje ganzen

Gespot op de nieuwe fiets :-)

Slowing down?

De afgelopen weken brachten op allerlei fronten een langzamer tempo in mijn leven: eerst mijn zenuwen van slag, toen ik helemaal van slag door de medicijnen, en toen dus mijn fiets gestolen.

Alsof ik het daardoor nog niet op voldoende punten het rustig aan moest doen, was vervolgens mijn adsl-verbinding bijna een week de lucht uit vanwege een kapotte livebox. Gelukkig had ik nog wel de mogelijkheid om via de telefoonlijn van een andere provider in te bellen (yes!), maar snel was die zeker niet en de contacten met de helpdesk over de livebox waren ook niet dusdanig dat ik dacht, wat word ik hier lekker rustig van, maar dat terzijde.

Toen begaf ook de rem van mijn reservebrikkie het ... Toegegeven, het is een oude fiets, eigenlijk puur een noodoplossing, dus dat hij het überhaupt deed was op zich al een klein wonder, maar in combinatie met alle andere dingen vraag ik me toch af of de grotere boodschap nu is dat ik het nóg rustiger aan moet doen, me alleen maar op loopsnelheid moet voortbewegen zeg maar, of dat ik lekker door moet karren, want er valt gewoon niet te stoppen ...

Hoe het ook zij, het was in ieder geval aanleiding om linea recta naar de fietsenwinkel te gaan voor een nieuwe fiets. Het enige dat erop ontbreekt is het mandje dat de fietsenmaker me heeft gegeven. Of liever gezegd, dat hij me heeft beloofd. De fiets moet nl. nog wel even van de fabriek komen en rijklaar gemaakt worden ...

Zo heb je niets, en zo heb je iets …

Het begon met een knobbeltje in mijn nek. Ik was niet bezorgd; het voelde als een lymfeklier die vuil afvoerde. Dat heb ik eerder gehad en dat ging na verloop van (lange) tijd vanzelf weer weg.

Maar toen voelde ik er nog een. En nog een derde. Bovendien deed het boven mijn linkeroor zeer. Ik besloot een afspraak te maken met de dokter. Ik kon niet meteen terecht en dat bleek maar goed ook. De pijn verergerde en af en toe waren de scheuten zo heftig dat het me deed denken aan een verdwaald stukje zilverpapier dat tegen je amalgaamvullingen komt. Op de ochtend van de afspraak was de pijn in mijn hoofd zo erg dat ik zelfs blij was dat ik naar de dokter mocht.

De dokter constateerde dat ik last had van zenuwpijn. Dat hield geen verband met de knobbels, en die zouden inderdaad vanzelf weer overgaan. De pijn die ik voelde, kon wel bestreden worden en hij schreef me een pilletje voor dat ik drie keer per dag moest innemen.

Bij de apotheek bleek het om een antidepressivum te gaan, amitriptyline. Wat er met je gebeurt als je dit slikt terwijl je depressief bent, weet ik niet, want dat was ik dus absoluut niet, maar ik werd van die pillen suf en ongeconcentreerd, en ontwikkelde ook de lastige gewoonte om voor de tv, op de bank, achter de pc domweg in slaap te sukkelen. Mijn stoelgang veranderde, mijn mond werd droog en ik kreeg ook een vieze smaak in mijn mond. Het meest onwezenlijke was nog wel dat ik het gevoel had alsof de werkelijkheid zich op een meter afstand van me bevond, m.a.w. alsof ik er geen deel van uitmaakte.

De pijn werd wel minder, maar was niet over. Na een week was de dokter het met mee eens dat de werking kleiner was dan de bijverschijnselen, en ik stapte over op 'gewone' paracetamol. De bijwerkingen van de amitriptyline hielden echter niet meteen op. Een paar dagen later was ik nog steeds zo duf dat ik toen ik ergens naartoe ging, ik mijn fiets wel vastzette aan een fietsenrek, maar niet de sleutel uit het slot meenam, waardoor de fiets een makkelijke prooi werd en dus ook werd meegenomen.

Wellicht nog altijd onder invloed van de pillen, nam ik dat redelijk laconiek op hoewel het een goede, relatief jonge fiets was, en ik bovendien had gemerkt dat fietsen me juist zo goed deed.

Ik vraag me af wat deze ervaring me brengt, afgezien van de kosten van een nieuwe fiets ... Allereerst natuurlijk een ruime week veel lichamelijke en geestelijke rust. Op zich niet slecht, maar dat had ik graag anders gedaan, want ik heb nu niet het gevoel dat ik met hernieuwde energie aan de slag kan, integendeel. Maar mogelijk ligt daar een les :-)

Daarnaast – en dat vind ik dan toch wel een 'parel in deze pijn' – ben ik me er maar weer eens van bewust geworden hoe rijk ik ben met mensen die me op allerlei manieren hun steun geven. En dat is wel heel mooi.