Wilde rozen – een prachtige benaming voor zo’n ogenschijnlijk gewone bloem. Hun geur voert me terug in de tijd. De tijd van kniekousen en staarten in mijn haar. De tijd van knikkeren en touwtjespringen. Vooral dat laatste deden we vaak, in elk geval op het schoolplein, waar de rozen stonden.
Misschien dat ik over nog eens dertig jaar bij de geur van rozen in gedachten terug ben in het park hier voor mijn huis. Daar geen wilde rozen, maar wel een veelheid aan andere soorten. Op een bankje zittend komt ontspanning als het ware vanzelf, alsof mijn hersenen erop zijn geprogrammeerd over te schakelen naar de rustmodus zodra de wat zware, zoetige lucht mijn neus bereikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten