Druppels in de morgen

De dauw van de ochtend blijft tot ver op de dag op de bladeren van de vrouwenmantel liggen, telkens met een heel eigen effect ...

Just for today

De kamer is grotendeels klaar! Ik kan niet zeggen ‘eindelijk’, want het is al met al best snel gegaan. Maar het was af en toe wel een oefening in ‘Maak je vandaag geen zorgen’.

Toen we het behang gingen verven, begon het allerverschrikkelijkst te bobbelen, ondanks de dappere herplakpogingen die ik voor die tijd had ondernomen. Maar het kwam goed – eenmaal opgedroogd trok het behang mooi strak en de enige ongeregeldheden die er nu nog in zitten, zitten er al twaalf jaar.

Het schilderen van het houtwerk ging gewoon lekker – goede verf, goede kwasten en een mooi strak resultaat.

Maar toen was de vloer aan de beurt. Ik heb voor kliklaminaat gekozen en dacht het wel even te kunnen leggen … En dat had ook makkelijk gekund, ware het niet dat de vloer van mijn kamer, ondanks de onderlaag, niet overal helemaal horizontaal is. Toen de eerste plank niet wilde ‘klikken’ duurde het een hele tijd voor we hadden achterhaald waaróm niet. En bij de tweede die niet wilde klikken, kwamen we er maar niet achter waar de ongelijkheid in de ondergrond zat, of liever gezegd, hoe we die konden opheffen ...

Alle gelegenheid voor ‘worries’ dus! En zelfs nu, nu het laminaat ligt, duim ik af en toe hard dat het vooral ook goed blijft liggen, want twee naden zijn niet zo als ze hadden moeten zijn. Maar als het niet wil zoals het moet, moet het soms domweg gewoon zoals het wil … halverwege de vloer stoppen was natuurlijk geen optie.

Aanvankelijk – toen ik hier kwam wonen – zou ik de muren van deze kamer ‘Pale Apricot’ verven. De muren waren echter in zo’n erbarmelijke staat dat ik het gele behang dat ik voor een andere kamer had gekocht, maar hier op de muren heb geplakt. De kleur die ze nu heb gegeven heet ‘Sienna’. Het is veel donkerder dan het ‘Pale Apricot’ van toen, maar het stoeltje dat ik destijds in een daarbij passende kleur heb geverfd, past nu ook wonderbaarlijk goed.

Geregeld ga ik er even op zitten om te kijken naar de ‘nieuwe’ kamer. Leeg, maar mooi. Of misschien wel juist mooi door de leegte. Het is net een blanco canvas …

Tegen mij aan

“Fieke, voor ik het vergeet, zou je nog zes schorten er bij willen kopen? Ik werk niet netjes, volgens Aafje. Dat betekent, dat ik in twee dagen een schort pikzwart heb. Aafje zegt, dat ik ‘tegen mij aan werk’. En zij zal het wel weten.”

Uit: “De toekomst van Marijke” door Cissy van Marxveldt

Ik vind al twee jaar dat het behang van mijn werkkamer er niet mooi meer uitziet – op zich is dat ook niet gek, het zit er ondertussen al twaalf jaar op. Maar zou ik het durven verven? Zou het er dan wel op blijven zitten? Het was mijn eerste (en enige) behangklus, dus zeker geen professioneel plakwerk.

In de loop van diezelfde tijd is ook de vloerbedekking nogal bobbelig geworden. In eerste instantie ontstonden de hobbels doordat ik er met de bureaustoel over heen en weer rolde, maar ondertussen zie ik ze ook in andere kamers verschijnen …

Net terug van vakantie werd ik vorige week opeens vreselijk geïnspireerd om er iets aan te doen. En dat was dus hét moment … De kamer leeggehaald, boodschappen ingeslagen en aan de slag gegaan. Ondertussen is het grootste deel van de klus geklaard en zijn de muren, het plafond en het houtwerk geverfd. Met goede hulp van mijn familie overigens! Morgen is de vloer aan de beurt.

En ik ben ook zo iemand die ‘tegen zich aan werkt’ …

… al is dit zelfs voor mij extreem :-)