Fotografenleed

Het zal ongetwijfeld aan mij liggen. Ik let gewoon niet goed genoeg op. Ik ben te druk met wat anders bezig om me met allerlei 'onnozelheden' bezig te houden. Misschien leef ik ergens ook nog in een overtuiging uit een grijs verleden. Honden horen in de goot te poepen.

Tegelijk heb ik de indruk dat er dit voorjaar meer poep ligt dan anders. Ik heb er in elk geval dit jaar meer hinder van dan voorheen. Het is me zelfs al twee keer overkomen dat ik in het park stond uit te fiegelieren hoe ik de bloemetjes het beste op de foto kon zetten, en opeens iets drassigs onder mijn voet voelde. Gadver. In beide gevallen waren er graspollen en stoepranden in de buurt om het euvel te verhelpen. Gelukkig!

Maar dan vandaag... Ik zag een leuk polletje sneeuwklokjes. In de berm langs het water, in de zon. Meteen mijn fiets aan de kant gezet, een goede positie ingenomen en door mijn hurken gegaan. Maar sneeuwklokjes zijn klein, dus om ze goed in beeld te krijgen moest ik nog een stukje lager. Dus ik ging op de knieën.

Dat is niet ongewoon. Dat doe ik wel vaker. Het ziet er ongetwijfeld raar uit. Maar met mijn ellebogen stevig in de grond kan ik meestal toch wel een leuk fotootje maken. Zo ook nu. Vanaf mijn nieuwe standpunt zag ik rechts ook nog een ander fotootje. En links. Klik-klik-klik.

Tevreden stond ik weer op en liep naar mijn fiets. Net toen ik op wilde stappen zag ik het. Een vieze bruine klodder op mijn knie. Gadverdegadverdegadver.

Maar het fotootje is in elk geval erg voorjaarsachtig geworden!