Het is alsof ik in een trein zit die door de tijd raast. Soms gaat alles me haast te snel. Tegelijk kan ik bijna niet wachten op de zon die verwarmt.
Ondertussen openen deze witte bodes van het voorjaar hun klokjes steeds verder. Ik zit op mijn knieën en ruik de aarde. Even ben ik helemaal in het moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten