Gisteren was ik vastbesloten een dag helemaal niets te doen. Nou ja, niets … Niets wat móést in elk geval. (Niet dat er niets was wat om aandacht vroeg. Deze week moeten er een aantal dingen af en het lijkt erop dat ik wat krap in mijn tijd kom te zitten. Daarnaast was het eigenlijk hoog tijd voor enige huishoudelijke werkzaamheden.)
Ik hoefde dus niets, maar heb juist van alles gedaan. Eigenlijk kwam het doordat er een mager zonnetje door de keukenramen naar binnen scheen. Heerlijk!
Het was echter ook meteen duidelijk hoe vies mijn keukenramen waren. Ik kreeg direct zin om ze te lappen. Een beetje tegenstrijdig misschien met het 'niets doen', maar ja … Dus, ramen gelapt. Voor ik het wist ging het sopdoekje verder: muurtjes, fornuis, kastjes, koelkast. Eigenlijk was het best lekker om te doen.
En passant zag ik ook hoe nodig de keukenvloer gezogen moest worden … need I say more … toen ik met de stofzuiger bij de slaapkamer aangekomen was, besloot ik dat ik net zo goed even mijn bed kon verschonen en ondertussen is het gewassen beddengoed al bijna weer droog.
Het gekke is dat als ik van tevoren had gepland dat ik dat allemaal zou gaan doen, dat ik er dan tegenop had gezien. Maar nu de ene klus eigenlijk gewoon leek voort te vloeien uit de andere, ging het allemaal als van een leien dakje.
Kortom: niets gepland, maar gewoon met de stroom meegegaan. Wat als alles nou eens zo soepeltjes liep?
Of misschien moet ik het anders formuleren: hoe creëer ik de impuls (het zonnetje) waarmee alles op gang wordt gebracht? Of creëer ik die niet, maar ontstaat die vanzelf en is er altijd wel ergens een zonnetje en is het een kwestie van waarnemen en instappen in de stroom?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten