De lucht voelt vochtig, klam. In de verte is het wazig, maar niet meer van de zon. Het is voelbaar herfst.
Mijn balkon huist op dit moment drie gasten. Klein als ze zijn, kunnen ze toch een heleboel plek innemen. Twee van hen hebben zich strategisch gepositioneerd tussen de waslijn en de balkonrand. De derde heeft op zich ook een goede plek ingenomen, maar alleen voor hem - niet voor mij. Hij hangt tussen het raam en de balkonrand, dus dwarser over het balkon kan haast niet.
Toen ik van het weekend planten water wilde geven, moest ik er langs. Aanvankelijk deed ik nog een verwoede poging om onder het web door te kruipen, maar toen ik de - overigens nog altijd van vruchten topzware - tomatenplant water moest geven, ging het mis en bleef ik erin hangen.
Terwijl ik vervolgens op de drempel een kopje koffie dronk, repareerde de spin zijn web. Eerst was het centrum aan de beurt, waar hij de mazen meteen al klein maakte. Toen volgde de buitenrand. Bungelend aan een paar pootjes verplaatste hij zich vliegensvlug van de ene naar de andere kant, terwijl hij met twee achterpootjes zijn draadje meenam en aan de 'spaken' van het web bevestigde. Van buiten werkte hij weer naar binnen toe, zodat die mazen ook steeds fijner werden.
Dus nu hangt hij er weer ... midden over de doorgang.