Rozemarijn

De straten zijn wit, met wat donkere banen. Terwijl ik naar huis fiets, prikt de vallende sneeuw in mijn gezicht. Ik probeer onder de rand van mijn muts door het weinige verkeer in de gaten te houden. Een auto slingert, remt en draait in een hoek van 45 graden. Draait terug en rijdt weer door.

Ik ben dichtbij maar hoor het amper. Alles is verstomd, de wereld is stil. Alleen geknars onder mijn banden. Ik vind het bijna jammer als ik er ben.