60, 59, 58...

Kunst en kerst

Ik zie hem vandaag pas, op 'derde kerstdag': de enorme kerstboom in de enorme hal van het hoofdstation in Groningen, die uitnodigt omhoog te kijken.

En dat is de moeite waard in dit station dat van 1895-1898 door I. Gosschalk is gebouwd met een mengeling van renaissance- en gotische stijlelementen.

Zonder woorden

Zon en sneeuw

Zon en sneeuw. Een onweerstaanbare combinatie. De keuze tussen werken en het veld in is vanmiddag dan ook makkelijk gemaakt.

Ergens bij de Drentsche Aa stap ik enthousiast een vlakte op waarvan ik denk dat het een weiland is. Het blijkt ijs te zijn. Op een drassige ondergrond - vandaar de grassprieten die uit de sneeuw omhoogsteken. Maar desalniettemin ijs. Dat me niet houdt. Gelukkig blijken mijn laarzen goed waterdicht.

De foto is gemaakt in de Gasterse Duinen.

Winterweer

Vlokken in de koplampen, sneeuw op de bomen, de auto's, de weg - het is alsof we door een sprookje rijden.

Op zoek naar een kerstboom stoppen we ook even bij de benzinepomp. We vinden niet wat we zoeken.

Terwijl ik terugloop naar de auto, heb ik opeens het idee toeschouwer te zijn van een Amerikaanse film, alsof ik bij een nachtelijke, verlaten set in de middle of nowhere sta.

Het is een wat surrealistisch gevoel, dat net zo snel verdwijnt als het opkomt. Al helemaal zodra we met de snelheid van een slak onze tocht door het sprookje vervolgen.

Visite

Eigenlijk leek het me leuk vanwege de kleine vogels, koolmezen en zo. Voer aan de waslijn, zodat ik vanuit de keuken naar ze kan kijken.

Maar ik hoef zo'n vetbolletje maar op te hangen of er komt grote visite. Met veel geklapwiek en gekraai hippen de vogels op de paal en hengelen het bolletje met hun poten omhoog. Ook als dat ergens halverwege de waslijn hangt, spelen ze dat klaar.

En dan is zo'n vetbol binnen een dag alweer op :-)

Hartje

Zomaar gevonden, langs de kant van de weg. Vlammend oranjerood in de aangevroren mist. Als een kleine reminder, om te kijken met je hart...

Vandaag in het park

De sneeuw knerpt onder mijn laarzen. Op plekken waar ze is gesmolten en weer is bevroren, is het glibberen.

De mist wordt dichter en dichter. Alles lijkt grijs. Op een enkele roos na.