De goede Sint heeft mij vorige week traditiegetrouw verblijd met de nieuwste Harry Potter. Het gevolg was dat ik de afgelopen dagen elke vrije minuut met mijn neus in
De Relieken van de Dood zat. En wat was het weer spannend...!
Boeken die je haast niet weg kunt leggen, waar je helemaal in opgaat – en op alles ‘ja’ zegt als je omgeving je iets vraagt om het nog geen tel later al vergeten te zijn – dat zijn eigenlijk de mooiste.
Groot is mijn bewondering voor
Wiebe Buddingh’, die voor de meest fantasievolle namen, dieren, etc. pakkende Nederlandse versies moest verzinnen. Vast lastig, maar vast ook ontzettend leuk... vooral als je er de tijd voor hebt. In een interview met de Drentse courant op
Dreuzels.com, dat vrolijk kopt met
Nederlandse Harry Potter vergde twee maanden hard werken, zegt hij over de vertaling van deel 4: 'Ik heb daarom twee maanden overdag van negen uur 's morgens tot halfzes 's middags en 's avonds weer van zeven tot tien doorgewerkt.'
Pfff...
Al surfend kwam ik
hier trouwens nog een leuk overzichtje met toelichtingen tegen van allerlei potteriaanse woorden (voor de liefhebber :-)
Even moest ik ook terugdenken aan
Hamelen, een tv-serie weliswaar en al dertig jaar oud(!), maar ook zo’n tot de verbeelding sprekende fantasiewereld, van Harrie Geelen. Ik vind het eigenlijk nog steeds een beetje jammer dat daar destijds alleen maar het begin als roman (
De Kei) van is verschenen...
