IJspret

Verhildersum

Hoewel borg Verhildersum in Leens niet zo ver weg is, was ik er nog nooit geweest. De borg stamt uit de veertiende eeuw en lag er vandaag erg winters bij. Koud was het ook. Het is niet zo goed op de foto's te zien, maar langs de paden stonden fakkels. De vuurkorven die her en der stonden, zorgden voor een vakantieachtige geur in de lucht.

 

Al zolang als ik me kan herinneren probeer ik zoveel mogelijk te vermijden dat er mensen op de foto's staan die ik van gebouwen maak. Dat betekent soms lang wachten... Maar als het druk is – zoals hier vandaag – lukt het toch niet altijd. En achteraf – vooral als er flink wat jaren zijn verstreken – blijkt meestal dat dat ook helemaal niet erg is; integendeel, juist die mensen plaatsen de foto in een bepaalde tijd.

Oud en nieuw

 

Historische panden - moderne verlichting

In de boom

We rijden op een smal landweggetje als we een paar nijlganzen in de wei zien. We stoppen. Het fotograferen lukt niet goed, de ganzen zijn een flink eind weg. Ze hebben ons ook vrijwel meteen in de gaten en gaan er waggelend vandoor.

Net als we weer verder willen rijden, zien we aan de andere kant van de weg, op maar een paar meter afstand, deze jongen in de boom zitten. Zich totaal niet storend aan onze aanwezigheid kijkt hij wat rond, zodat we alle gelegenheid hebben om een foto van hem te maken voordat hij opvliegt...

En op een foto als deze, aas ik al jaren :-)

 

Winterse kou

 

Nog altijd in bloei

Betovergroot

Dit is een foto van de grootouders van mijn oma, mijn betovergrootouders dus. Hij is oud en beschadigd, maar ik vind hem fascinerend. Wat waren dit voor mensen, wat deden ze, hoe leefden ze en wanneer?

Het meest waarschijnlijke is dat dit de ouders van mijn overgrootvader zijn; hij werd bijna 93 en overleefde zijn vrouw 28 jaar, en de foto hing ooit op zijn kamer. In dat geval zijn dit Jacobus Gerhardus Sleijster en Gerarda de Vries. Ze trouwden op 07-04-1849 in Renkum. De bruidegom was 22 en de bruid 25. Toeziend voogd van de bruidegom was zijn oom, Daniel Sleijster. Jacobus Gerhardus was verwer, Gerarda was zonder beroep.

Het zou natuurlijk ook kunnen dat dit de schoonouders van mijn overgrootvader zijn. In dat geval zijn dit Lambertus Jansen en Wilhelmina van Groningen. Zij trouwden op 06-06-1855 in Arnhem. Hij was toen 20 en zij 23. Lambertus was timmerman en Wilhelmina dienstmeid.

Fotograaf onbekend

Gebruiksaanwijzing

Alvorens gebruik te maken van de voederinrichting dient het voedsel grondig bestudeerd te worden, inclusief de toplaag.

Tik tijdens deze inspectie desgewenst tegen het plastic omhulsel.

Ook de onderzijde van de voederinrichting dient op onregelmatigheden te worden gecontroleerd.

Controleer ook altijd de omgeving! Wanneer de voederinrichting tevens als fitnessapparaat wordt gebruikt, is het mogelijk hierbij op één poot te gaan staan. Steun zo nodig met de andere poot op de rand van de voederopening.

Herhaaldelijk gebruik van de stastang als rekstok levert een flinke training van de spieren op. Dit kan tevens bevorderlijk zijn voor de eetlust.

Aanbevolen wordt hierna de rug nog enige malen flink te strekken.

Geniet vervolgens van een welverdiend maal!

Oefening

Terwijl de laatste blaadjes van de bomen waaien, fladderen de vogels af en aan... maar natuurlijk vooral als ik niet achter het raam sta.

Ze op de gevoelige plaat vastleggen is zonder meer een oefening in geduld :-)

In stilte

Afgelopen voorjaar was ik ervan overtuigd: het voorjaar is het mooiste jaargetijde. Hier, in Barchem, weet ik het ook zeker: de herfst is de mooiste tijd van het jaar. De geur van vochtig bos, de grond zo vol bladeren dat je erin wegzakt, paddenstoelen in soorten en maten en her en der een verlate bloem.

In stilte kijken, in stilte genieten. In alle rust, want voor alles is tijd. Er is alleen het moment.

 

Nu, weer thuis, valt er van alles te doen. Maar als ik de foto's zie, weet ik meteen weer hoe het voelt.

De kunst is dat vast te houden.

Verstilling

Een grijze dag met verzadigde kleuren - lopend door het park kan ik mijn gevoel nog het beste beschrijven als verstilling.

En nog altijd bloeien er rozen!

Het nieuwe Martini

Herfstkleuren

Om van te genieten...!

In het bos

Als je aan het wandelen bent en gewoon een beetje rondkijkt, zie je het wellicht niet zo gauw. Maar richt je je ogen af en toe op de grond, dan blijkt zich tussen de dode bladeren allerlei moois te verschuilen! Soms is het net alsof je blik zich ervoor opent; vind je één paddenstoel, dan zie je er algauw veel meer.

 

Zo'n parelzwam had ik overigens nog nooit eerder gezien.

Groen is gras...

.... onder mijne voeten. Een liedje van vroeger. Ik weet niet meer precies hoe het gaat, maar dit zinnetje schoot door mijn hoofd toen ik deze foto weer zag.

En ik had dit gras graag even onder mijn voeten gevoeld. Maar allerlei overwegingen die in het moment zelf ongetwijfeld verstandig leken, weerhielden me ervan... Nu achteraf denk ik, wat kan nou helemaal het bezwaar zijn geweest? Maar ja, dat is achteraf... ;-)

 

Ik heb Picasa 3 (bèta) gedownload, en daarmee kun je teksten op een foto plaatsen. Dat moest ik natuurlijk meteen even uitproberen. Verder heb ik nog niet heel veel nieuws ontdekt. Maar dat komt nog wel.

De sigaar

 

Terwijl het buiten plenst nog even een foto van afgelopen weekend. Ongeveer op dit tijdstip zat ik toen nog lekker in de zon… :-)

Nog in de knop

In de vroege herfstzon

Berijpt

Even na negenen was ik al in het park - een lekker temperatuurtje, een vaal zonnetje op de rozen... heerlijk!

Laatbloeier

Nazomerpracht

 

In het bos

De afgelopen dagen is het zulk heerlijk nazomers weer dat ik eigenlijk wel de hele dag door een bos zou willen struinen...:-)

Tweede ronde

Het moet eerst lelijk worden, voordat het mooi wordt, zegt een vriendin van me weleens. Op mijn balkon is dat maar al te waar. Temidden van alle troep ontluikt echter een voorzichtig bloemetje in de sering... zomaar een tweede bloeironde in de herfst!

Vergane glorie

De lathyrus en de vlinder

De vlinder is niet overal gestoken scherp, maar dat hoort ook wel een beetje bij 'actiefoto's'... :-)

In de ochtend

Op een zonnige namiddag

Ik heb de gordijnen bijna opgehangen als ik me realiseer dat ik ze nog had willen strijken. Ze zijn nu dan wel schoon, maar ook kreukelig. Even sta ik in dubio, maar dan laat ik het maar zo. Het ophangsysteem is van het type ik-ben-elke-keer-weer-blij-dat-alles-goed-en-wel-hangt en ik haal de gordijnen er liever niet weer af. Bovendien heb ik veel te veel andere dingen te doen. Hopelijk gaan de kreukels er door het hangen vanzelf wel uit.

Kennelijk is het vandaag geen dag voor gordijnen. Het rolgordijn dat ik alle jaren dag in dag uit open en dicht heb getrokken, wil nu niet meer in de bevestiging blijven zitten. Joost mag weten waarom. Nadat het ding drie dutten in de pas geverfde vensterbank heeft gemaakt en ook al een keer in de tuin van de buren is beland (gelukkig zat daar niemand; je zult maar 'aangevallen' worden door een rolgordijn), geef ik het op. Dan maar geen rolgordijn. Of een ander. Deze hoe dan ook niet meer.

Maar wat ben ik blij met mijn vloerbedekking! Na veel gedub over de verschrikkelijke staat van de vloer zelf, of liever gezegd over hoe ik daar iets aan kon doen, heb ik uiteindelijk de ondervloer er weer in gefrommeld en tapijttegels gelegd. Weer wat geleerd :-)

Havana

Bijna nog vergeten - mijn dilemma, daar ben ik dus uit!

Oud

Ik voel spieren waarvan ik het bestaan niet vermoedde. Mijn knieën zijn gevoelig en mijn handen zitten vol vlekken. Ik ben met de kamer begonnen...

De vloerbedekking eruit halen was een fluitje van een cent. De vloer die eronder zat schuren niet. Twee mondkapjes versleten en er een hele dag mee bezig geweest. En als het resultaat nu maar mooi was geweest, maar nee. De vloer is lelijk. Scheef, met soms grote kieren en soms kleine, inkepingen en zelfs een uitstekend stuk elektriciteitsdraad (ja, zomaar, midden uit een plank). Allemaal dingen waarvoor ik nog een oplossing moet vinden.

Aanvankelijk wilde ik laminaat leggen, maar ik ben blij dat ik dat niet heb gekozen. Het zou één grote ellende zijn geworden. Nu wil ik de vloer verven. Met een kleed erop hoop ik dat de lelijkste plekken aan het oog worden onttrokken.

 

Ondertussen ben ik natuurlijk druk bezig met wat ook geverfd moet worden (lees: alles). Wel een beetje plannen, maar niet te ver vooruit denken, me vooral richten op dat waar ik mee bezig ben, kortom, goed in het moment blijven. Zo komt de kamer stapje voor stapje af. En zo houd ik het vol :-)

Dilemma

Het is niet zo druk met werk. Ik heb geen zomervakantie. En kennelijk zijn dat goede 'ingrediënten' voor een sluimerend gevoel van onrust. Ik heb er al een hele week last van.

Op zich is het niet zo gek. Ik weet al meer dan een jaar dat dit moment er vroeg of laat aan zat te komen. En misschien is het nu dan eindelijk zover. Is het eindelijk tijd voor de vloerbedekking van de slaapkamer. De lijm laat langzaamaan los, er ontstaan her en der bobbels en dus is het hoog tijd wat te doen. En als ik dan toch bezig ben, kan ik mooi ook het houtwerk en de muren even meenemen.

Maar ik sta niet te trappelen. Het verven vind ik geen punt. Maar die vloer. Eerst moet de hele kamer leeg, dan een verschrikkelijk stofzooi en dan nog een nieuwe vloer leggen... (terwijl mijn klusmaatje op vakantie is!)

Om mijn onrust te stillen ben ik eerst maar begonnen de buizen en de muur in de hal bij te werken. Dat mijn fiets er altijd tegenaan staat, maakt ze er niet mooier op. Zwarte strepen en krassen op het wit – nee, daar moest nodig een kwastje over. Al vervend vond ik wel dat de buizen in een jaar tijd erg verkleurd waren. Toen realiseerde ik me dat ik er vorige keer geen wit op had gesmeerd maar pale apricot – een restant van, jawel, de slaapkamer. Dat foutje is ondertussen hersteld. Die pale apricot is goede verf overigens. Die smeert na 13 jaar in een aangebroken pot nog altijd als een tierelier.

Terwijl het nu droogt kan ik mooi energie verzamelen voor de volgende klus. En nadenken over de nieuwe kleuren voor de slaapkamer. Ik twijfel op dit moment tussen Havana geel of heel zacht paars...

Wel zo mooi

Deze orchidee heb ik nu een paar jaar en ik geloof dat dit al de zesde keer is dat hij bloeit. Omdat hij in de vensterbank staat, zie ik de bloemen meestal alleen van de achterkant - maar van voren zijn ze wel zo mooi!

Oefenen, oefenen, oefenen

Het zat eraan te komen - als je met een Sivo-enthousiast naar Op Roakeldais gaat, mag je eigenlijk het internationale dansfestival in Odoorn niet overslaan. Dus afgelopen weekend - ook voor het eerst - naar Sivo geweest.

E en ik hadden gekozen voor het middagprogramma, en dat bleek een goede keuze. Er werd op diverse buitenpodia gedanst en hoewel je dan of je eigen stoel mee moet nemen of moet staan, heb je wel een hoop vrijheid om rond te lopen en foto's te maken.

Bij de overdekte podia ging het iets minder goed - weinig licht en dus afhankelijk van de flits plus nog een beetje photoshoppen... Maar al met al wel een goede oefening :-)

Van boven naar beneden: Mexico, Rusland, Georgië.